Οι φοιτητικές παρατάξεις ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ (ΣΥΡΙΖΑ) παρά το ότι είναι εξαιρετικά μειοψηφικές κατάφεραν και έκλεισαν το Πολυτεχνείο Κρήτης και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και εμπόδισαν έτσι να γίνουν οι πρυτανικές εκλογές. Πιο συγκεκριμένα, τα ιδρύματα αυτά τα έκλεισαν από μόνοι τους οι πρυτάνεις μετά την απόφαση των προηγούμενων παρατάξεων για κατάληψη την ημέρα των εκλογών. Κατά τη γνώμη μας, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, οι πρυτάνεις δεν τα έκλεισαν για το φόβο των επεισοδίων, όπως λένε, αλλά για να διατηρήσουν περισσότερο τη θητεία τους και για να δώσουν τουλάχιστον εξετάσεις καλής διαγωγής στο βαθύ καθεστώς.
Το κίνημα ακύρωσης των εκλογών που κορυφώνεται με τις καταλήψεις των πανεπιστημίων και με τις αρπαγές καλπών από τα ΤΕΙ διαφόρων πόλεων και από τις κοσμητορικές εκλογές της σχολής θετικών επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης, είναι το πολιτικό κίνημα του λεγόμενου ΚΚΕ και του ΣΥΝ για την κατάργηση στην πράξη του νόμου πλαίσιο. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το αντιδραστικό κίνημα ξεκινά από την πιο δημοκρατική πλευρά του νέου νόμου, την συμμετοχή όλων των φοιτητών στις εκλογές των οργάνων. Το κίνημα αυτό προστατεύει την πουλημένη φασιστική φοιτητική γραφειοκρατία που μέχρι τώρα υποστήριζε, με τους διορισμένους εκλέκτορές της στις εκλογές, την κυριαρχία της διεφθαρμένης γραφειοκρατικής ΠΟΣΔΕΠ. Πρόκειται για ανοιχτό φασισμό σε όλη τη γραμμή.
Τη μέθοδο του πως μπορεί να κλείνει «με την δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας» ένα πανεπιστήμιο την δίδαξε ο Καραμανλής στις περυσινές καταλήψεις με την απόσυρση της ΔΑΠ από τις ψηφοφορίες και είναι η εξής: Οι καταλήψεις αποφασίζονται σε συνελεύσεις μερικών δεκάδων ατόμων από τις οποίες απουσιάζουν σκόπιμα οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, ακόμα και η κυβερνητική ΔΑΠ. Έτσι ο ΣΥΝ που συμμετέχει στις ψηφοφορίες οι ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν τις επονομαζόμενες καταλήψεις, στην πραγματικότητα το κλείσιμο των ιδρυμάτων. Στη συνέχεια οι 5 κομματικές ηγεσίες παρουσιάζουν στο λαό, με τη βοήθεια των επιστρατευμένων για την περίπτωση ΜΜΕ, αυτές τις μαζώξεις ως συνελεύσεις των φοιτητών αφού τις όποιες αποφάσεις τους τις ονομάζουν αποφάσεις του φοιτητικού κινήματος. Σαν τέτοιες όμως αυτές πρέπει να γίνονται και σεβαστές από όλα τα κόμματα και το λαό στα πλαίσια τάχα του πολιτικού δημοκρατισμού, άσχετα από την καθώς πρέπει «διαφωνία» αυτών των κομμάτων με τις καταλήψεις και τις ακυρώσεις των εκλογών, «διαφωνία» που είναι μόνο στα λόγια και που φροντίζουν να δημοσιοποιείται με μια κομματική ανακοίνωση που εμφανίζεται πάντα στο περιθώριο της ενημέρωσης! Έτσι τα 5 κόμματα και οι κομματικές καθηγητικές και φοιτητικές παρατάξεις, αφού πρώτα εξασφαλίζουν τις καταλήψεις και την βίαιη ακύρωση των εκλογών με εφορμήσεις ταγμάτων εφόδου, έρχονται στη συνέχεια να διαφωνήσουν τυπικά με αυτές για να μην χρεωθούν ιδιαίτερα τη φασιστική άρνηση της καθολικής ψηφοφορίας των φοιτητών του νέου νόμου πλαίσιο στη Βουλή. Δηλαδή στην ουσία αναθέτουν αυτή τη βία, που στηρίζει πολιτικά την δικιά τους εξουσία μέσο της δικιάς τους ΠΟΣΔΕΠ, στις μικροαστικές αντιδραστικές ομάδες που τα ίδια αυτά κόμματα, ιδιαίτερα ο ΣΥΝ, καθοδηγούν τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικής γραμμής. Αυτό έκανε και την πρωτομαγιά ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που ενθάρρυνε την ΚΟΕ να τραμπουκίσει κατά της ΓΣΕΕ και ο ίδιος έκανε πως δεν ξέρει τίποτα. Η πολιτική στάση όμως αυτών των μεγάλων ψευτοαριστερών κομμάτων, κρυφών νονών της βίας, υπονοεί το εξής: ότι το δίκιο του κινήματος, δηλαδή αυτές οι άμαζες ψευτοσυνελεύσεις που είναι ουσιαστικά στα χέρια μειοψηφικών οργανώσεων βίας, είναι το δίκιο του λαού, και το δίκιο του λαού είναι ανώτερο από το δίκιο της Βουλής που είναι όργανο της αστικής τάξης. Αυτή είναι η λογική των νεομουσολινικών που κυριαρχούν στο ‘‘Κ’’ΚΕ και ΣΥΝ και που έχουν διαβρώσει τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πρόκειται για την άσκηση μιας μορφής φασιστικής εξουσίας με κοινοβουλευτικό μανδύα.
Αυτός ο «δημοκρατικός τρόπος» να κλείνει ένα πανεπιστήμιο από τον σοσιαλφασισμό προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα την απουσία της μάζας των φοιτητών από αυτές τις συνελεύσεις που εξασφαλίζεται στο βάθος με τη μακρόχρονη τρομοκρατία, φυσική ή ψυχολογική ή ιδεολογική των όποιων διαφωνούντων με το λεγόμενο «κίνημα». Προϋποθέτει επίσης ένα πρυτανικό συμβούλιο, μια σύγκλητο και συνελεύσεις τμημάτων που δεν θα καταγγείλουν την μεθόδευση καθώς και την συνενοχή της καθηγητικής εκπροσώπησης, εν προκειμένω της ΠΟΣΔΕΠ. Η τελευταία όμως αποτελεί μια ουσιαστική συνιστώσα της διαδικασίας της ίδιας της κατάληψης αφού απεργεί τις ημέρες των εκλογών. Οι θλιβεροί πρυτάνεις από την άλλη εκπροσωπούν διακομματικούς εντολείς που τους ανέδειξαν στη βάση της συνδιαλλαγής και γι’ αυτό και ο ακαδημαϊσμός τους δεν επαρκεί για να υπερασπίσουν τα ιδρύματά τους και την εκπαίδευση. Σε ότι αφορά τους υπόλοιπους πανεπιστημιακούς όποιοι τολμήσουν να αντιταχθούν ατομικά σ’ αυτό το πολιτικοσυνδικαλιστικό παρακράτος θα υποστούν τις πιο επώδυνες διώξεις καταστροφικές για την καριέρα τους. Έτσι αυτοί ανοργάνωτοι συνδικαλιστικά και πολιτικά έχουν προς το παρόν παραιτηθεί και κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να απαιτεί ατομικές θυσίες από μεμονωμένους καθηγητές.
Σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια το «κίνημα» στα ΤΕΙ δεν μπορεί αυτόνομα να ακυρώσει τις εκλογές γι’ αυτό και στέλνει αποσπάσματα από τα πανεπιστήμια να καταστρέψουν τις κάλπες. Η Ομοσπονδία Συλλόγων Εκπαιδευτικού Προσωπικού Τ.Ε.Ι (Ο.Σ.Ε.Π. - Τ.Ε.Ι.) υποστηρίζει την καθολική ψηφοφορία των φοιτητών.
Ο σοσιαλφασισμός, όπως και ο κάθε φασισμός, δεν μπορεί να κρυφτεί με τέτοιου είδους πολιτικές απάτες και ταχυδακτυλουργίες. Τα σοσιαλφασιστικά τάγματα εφόδου δεν βρίσκονται ποτέ στο ύψος του πνευματικού και πολιτικού επιπέδου των κομματικών καθοδηγητών τους, πολιτικών αρχηγών καθηγητών και φοιτητών, ούτε και μπορούν να κατανοούν πολιτικά τι συμβαίνει γι’ αυτό και δεν μπορούν να ελεγχθούν απόλυτα. Οι άνθρωποι αυτοί, που η φοιτητική βάση τους είναι ένα είδος άνεργου μισοπρολεταριάτου με λούμπεν ιδεολογία ή με ιδεολογία αποτυχημένου μικροαστού διανοούμενου, πιστεύουν πραγματικά ότι πρέπει να ακυρώσουν με οποιοδήποτε τρόπο τις εκλογές διοικήσεων που προβλέπει ο νέος νόμος πλαίσιο γιατί νομίζουν ότι έτσι καταργούν τον νόμο στην πράξη. Απαίδευτο πολιτικά αυτό το πληβειακό τμήμα του σοσιαλφασισμού, παρά το ότι διαφοροποιείται στην μορφή από τον Συνασπισμό, αυτόν τον υπερ-χαμαιλέοντα που τον μισεί κιόλας παρά το ότι συμμαχεί μαζί του, ξεχύθηκε στα ιδρύματα και άρχισε να αρπάζει μαζικά αυτή τη φορά κάλπες από τις εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης διοικήσεων στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, στα ΤΕΙ στα Χανιά, στο Ηράκλειο, στον Πειραιά και στην Αθήνα εκθέτοντας ανεπανόρθωτα όλες τις κομματικές ηγεσίες που το αναγνωρίζουν ως «φοιτητικό κίνημα» και περισσότερο από όλους τον ΣΥΝ που είχε αναλάβει και την ανοιχτή πολιτική του υποστήριξη.
Έτσι όλη η χώρα παρακολούθησε στα δελτία ειδήσεων όχι την ακύρωση στην πράξη και τον δημόσιο εξευτελισμό του αστικού κράτους και του νέου νόμου όπως πιστεύει το μέτωπο «παιδείας» αλλά της ίδιας της καθολικής ψηφοφορίας σαν βασικής αρχής κάθε μορφής πολιτικού αστικού δημοκρατισμού. Ο διπρόσωπος ΣΥΝ εμφάνισε και τα δυο του πρόσωπα ταυτόχρονα μόλις κινδύνευσε να ταυτιστεί με την παρακρατική βία, όπως ήταν επόμενο, μετά την καταστροφή των καλπών στα Χανιά και στο Ηράκλειο στις 20/5. Έτσι χρησιμοποίησε το ένα πρόσωπο, το «δεξιό σοσιαλδημοκρατικό», για να καταγγείλει την βία κατά των εκλογών για να καθησυχάσει τη μισοδημοκρατική τάση του ΠΑΣΟΚ μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια, ενώ χρησιμοποίησε την ίδια στιγμή και το άλλο, το «αριστερό αντικαπιταλιστικό» πρόσωπο με ΣΥΡΙΖΑ, ΚΟΕ, νεολαία ΣΥΝ για να ενθαρρύνει τα τάγματα εφόδου και την ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ να συνεχίσουν το «επαναστατικό» τους έργο. Αυτός είναι ο υποτιθέμενος «εμφύλιος» μέσα στον ΣΥΝ. Ασφαλώς τα δύο αυτά ρεύματα υπάρχουν αυθόρμητα μέσα στο ΣΥΝ, ακόμα και σε στελεχικό επίπεδο, αλλά είναι τόσο καιροσκοπικά ώστε οι επικεφαλής τους να μπορούν εδώ και χρόνια να τα χειρίζονται έτσι ώστε και ο εμφύλιος να μαίνεται και ποτέ η πραγματική διάσπαση να μην γίνεται. Έτσι η ηγεσία του ΣΥΝ έσπευσε να καταθέσει στη Βουλή την υπακοή του στον κοινοβουλευτισμό δηλώνοντας ότι είναι τάχα υπέρ της καθολικής ψηφοφορίας.
Αυτού του τύπου η άρνηση και ματαίωση της ψηφοφορίας στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ αποδεικνύει ακόμη και στην πιο πλατιά δημοκρατική πλειοψηφία της εκπαίδευσης και του λαού, ανεξάρτητα από πολιτικές θέσεις απόψεις και διαφορές, ότι αυτό το πολιτικοσυνδικαλιστικό παρακράτος λειτουργεί στα ανώτατα ιδρύματα πραγματικά σαν εσωτερικός κατοχικός στρατός. Εδώ πρόκειται για την άρνηση διεξαγωγής της πολιτικής με τις αρχές οποιουδήποτε δημοκρατισμού, αστικού ή επαναστατικού. Πρόκειται για επιδείξεις ισχύος ενός εσωτερικού κατοχικού στρατού που πραγματοποιεί ένα διαρκές πολιτικό πραξικόπημα κατά τον λαού, των φοιτητών και εκπαιδευτικών και κατά των όποιων πολιτικών του αντιπάλων μέσα και έξω από την κυβέρνηση, μέσα και έξω από κάθε κόμμα. Πρόκειται για την ανοιχτή φασιστική βία του ενιαίου στην ουσία φαιοκόκκινου κόμματος της εκπαίδευσης.
Ειδικότερα τώρα σε ότι αφορά τον πολιτικό ρόλο των ξεχωριστών κομμάτων και κινήσεων: Ο ΣΥΝ εμφανίζεται διασπασμένος και πριν την κρίσιμη ημερομηνία της 20/5. Οι αντιθέσεις στον ΣΥΝ αντανακλώνται όπως είναι φυσικό και στις μετωπικές και στις φιλικές του οργανώσεις όπως στην κίνηση «Μεταρρύθμιση για την Αναβάθμιση του Πανεπιστημίου» που συγκροτείται από το αντιμεταρρυθμιστικό φιλοΣΥΝ τμήμα του ΠΑΣΟΚ και από διηθήσεις της καθοδήγησης της ΑΡ.ΣΗ. Μετά την 20/5 η φιλοΣΥΝ «Μεταρρύθμιση για την Αναβάθμιση» με κείμενό της προσπαθεί και αυτή να διαχωριστεί από τη βία. Στον τύπο εμφανίζονται σχόλια που παρουσιάζουν τις διαφωνίες κάποιων από την κίνηση των 1000 με τη βία, όπως λένε τα δημοσιεύματα, που δεν είναι παρά αυτούσιες οι διαφωνίες της «Μεταρρύθμισης». Η «Μεταρρύθμιση» προφανώς ξαναζωντανεύει την κίνηση των 1000 για να τη χρησιμοποιήσει ξανά για εισοδισμό στους δημοκράτες καθηγητές, δηλαδή για να φρενάρει τις όποιες αντιστάσεις τους και να διαλύσει τις όποιες απόπειρες δημοκρατικής συγκρότησής τους, σε περίπτωση που η πολιτική καταδίκη του ΣΥΝ πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η ΑΡ.ΣΗ που έχει καταφέρει να ξεγελάσει, να εξαπατήσει και να εξουδετερώσει τελικά τον προηγούμενο χρόνο τις γνήσιες δημοκρατικές αντιστάσεις μερίδας καθηγητών και φοιτητών καμώνεται τώρα πως καταδικάζει τη βία στις εκλογές, όχι για αυτήν την ίδια αλλά γιατί «έτσι ξυπνάνε τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας»! Δηλαδή η ΑΡΣΗ, σαν η ανώτατη μορφή της σοσιαλφασιστικής γραφειοκρατίας του ΣΥΝ που είναι, διεκδικεί και την ανώτατη μορφή ξεκαρφώματος από αυτόν τον ρόλο που πραγματικά παίζει. Όλα τα σφυριά από ΑΡΣΗ, «Μεταρρύθμιση», διαχειριστών του τερατώδους άμορφου καπέλου που λέγεται «Κίνηση των 1000» χτυπάνε κατά της βίαιης ακύρωσης των εκλογών απλά για το ξεκάρφωμα του ΣΥΝ του πιο φανερού πολιτικού καθοδηγητή της βίας και του παρακράτους.
Το επίσημο ΠΑΣΟΚ αιώνια διασπασμένο ανάμεσα σε αστούς μισοδημοκράτες και σοσιαλφασίστες με τους πρώτους να υποτάσσονται στην πράξη γλοιωδώς στους δεύτερους, δήλωσε συμμετοχή στις εκλογές, αλλά οι περισσότερες φοιτητικές παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ κινημένες από τους ανθρώπους των Παπανδρέου, Λαλιώτη, Δαμανάκη κλπ υποστήριξαν αποχή. Το ‘‘Κ’’ΚΕ που θέλει να αναρριχηθεί στην εξουσία στις πλάτες του πουτινικού Καραμανλή παρά το ότι έχει επίσημα τη θέση της αποχής δεν εμφανίστηκε για να υποστηρίξει τη θέση του ώστε να περάσουν οι καταλήψεις και η ματαίωση των εκλογών. Η ΔΑΠ ανακοίνωσε ότι συμμετέχει στις εκλογές αλλά επίσης αποσύρθηκε από τον Καραμανλή από τις ψηφοφορίες για τις καταλήψεις, όπως ακριβώς και πέρυσι, ώστε και να διευκολύνει τις καταλήψεις και να μην εκτεθεί ανοιχτά σαν πουλημένη στη βάση της ΝΔ. Η φιλοκνίτικη μάλιστα ΔΑΠ των ΤΕΙ Ηρακλείου δεν πήρε καμία θέση για την εκλογή προέδρου λέγοντας ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του! Πριν από αυτές τις μεθοδεύσεις όμως ο ίδιος ο καραμανλικός υπουργός παιδείας έδρασε σαν τέλειος προβοκάτορας υπέρ των ταγμάτων εφόδου. Αντί λοιπόν να ρίξει όλο του το βάρος για να καταγγείλει το πολιτικό πραξικόπημα ενάντια στη Βουλή που είναι η κατάργηση ενός ψηφισμένου νόμου και ενάντια σε ότι έχει απομείνει από δημοκρατία στα Πανεπιστήμια που είναι οι εκλογές τους, έκανε δηλώσεις υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 και την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων όταν στη ΝΔ μέχρι σήμερα απαγορεύεται η δημόσια υποστήριξη της συνταγματικής αναθεώρησης!!!!. Έτσι συσπείρωσε εδώ και ημέρες τα τάγματα εφόδου και αναζωογόνησε τα υπολείμματα του μισητού από τον λαό και την εκπαίδευση νέο-ακροδεξιού κινήματος «παιδείας».
Η ευθεία επίθεση στην αρχή της καθολικής ψηφοφορίας, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που αυτή μπορεί να έχει στα ανώτατα ιδρύματα, αποδεικνύει ότι το κεντρικό πρόβλημα στην εκπαίδευση είναι η κατάργηση της πολιτικής δημοκρατίας και στο εσωτερικό της, αλλά και σε πολιτειακό επίπεδο, από το νέο-ακροδεξιό κίνημα παιδείας. Σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ μεγάλη η ανάγκη να συγκροτηθεί η δημοκρατική αντίσταση στα Πανεπιστήμια που θα αντιπαρατεθεί στις καθεστωτικές παρακρατικές συμμορίες με «αριστερή» προβιά. Αυτή είναι δουλειά επίσης όλου του λαού, όλων των δημοκρατικών ανθρώπων και κυρίως όλων των φοιτητών.
Η δημοκρατική πλειοψηφία των καθηγητών και των φοιτητών οφείλει να υποστηρίξει τις εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης πρυτάνεων, προέδρων, κοσμητόρων και διοικήσεων ακόμα και αν διαφωνεί σε όλα τα άλλα με τον νόμο πλαίσιο.

Αθήνα 23/5/2008